Η αμφιλεγόμενη ιστορία της λοβοτομής: από τη θεραπεία ψυχικών ασθενειών στη μεταφορική χρήση

Η λοβοτομή ήταν ένας τύπος ψυχοχειρουργικής που περιλάμβανε το κόψιμο ή το ξύσιμο τμημάτων του εγκεφάλου για τη θεραπεία ψυχικών ασθενειών. Αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1930 και έγινε δημοφιλής στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 ως θεραπεία για μια σειρά παθήσεων, όπως η σχιζοφρένεια, η κατάθλιψη και το άγχος. Η διαδικασία εκτελούνταν συχνά σε ασθενείς που δεν είχαν ανταποκριθεί σε άλλες μορφές θεραπείας και θεωρήθηκε ότι ήταν ένας τρόπος για να "επαναφέρετε" τον εγκέφαλο και να ανακουφίσετε τα συμπτώματα.

Ωστόσο, η λοβοτομή ήταν επίσης γνωστό ότι είχε σοβαρούς κινδύνους, συμπεριλαμβανομένων επιληπτικών κρίσεων, λοίμωξης , ακόμα και θάνατο. Επιπλέον, πολλοί ασθενείς που υποβλήθηκαν στη διαδικασία παρουσίασαν σημαντικές αλλαγές προσωπικότητας και έμειναν με σημαντικές γνωστικές βλάβες. Ως αποτέλεσμα, η χρήση της λοβοτομής ως θεραπείας για ψυχικές ασθένειες μειώθηκε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, και τώρα θεωρείται ως μια πρακτική σε μεγάλο βαθμό απαξιωμένη.

Σήμερα, ο όρος «λοβοτομή» χρησιμοποιείται συχνά μεταφορικά για να περιγράψει οποιαδήποτε κατάσταση ή κάτι αλλοιώνεται ή τροποποιείται με σημαντικό τρόπο, συχνά χωρίς τη συγκατάθεσή τους ή ενάντια στη θέλησή τους. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να πει ότι μια συγκεκριμένη πολιτική ή απόφαση έχει «λοβοτομηθεί» εάν έχει αλλάξει σημαντικά ή έχει υποβαθμιστεί. Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά για να μεταφέρει την ιδέα ότι κάτι έχει αλλάξει με τρόπο που δεν είναι ωφέλιμο ή επιθυμητό.