Η ιστορία και η σημασία των διπτύχων στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη

Δίπτυχον (ελληνικά: δίπλυχον, «διπλή γραφή») ήταν ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη για να περιγράψει ένα έγγραφο ή σημείωση γραμμένο σε δύο ξεχωριστά φύλλα χαρτιού που ήταν ενωμένα μεταξύ τους κατά μήκος της μίας άκρης. Τα φύλλα συνήθως διπλώνονταν στη μέση για να δημιουργηθούν τέσσερις σελίδες, με το κείμενο γραμμένο και στις δύο πλευρές κάθε σελίδας.

Η χρήση των δίπτυχων έγινε ευρέως διαδεδομένη κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα για επίσημα έγγραφα όπως συμβόλαια, διαθήκες και νομικές συμφωνίες. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης για προσωπική αλληλογραφία και άλλα είδη γραφής. Η μορφή δίπτυχου ήταν βολική επειδή επέτρεπε ένα συμπαγές και φορητό έγγραφο που μπορούσε εύκολα να μεταφερθεί και να αναφερθεί.

Ο όρος "δίπτυχο" χρησιμοποιείται ακόμα σήμερα για να περιγράψει ένα έργο τέχνης ή ένα έργο που αποτελείται από δύο ξεχωριστά μέρη ή πίνακες , όπως ένας δίπτυχος πίνακας ή ένα δίπτυχο βιβλίο.