Η τραγική κληρονομιά της πολιτικής των Κουλάκων στη Σοβιετική Ένωση

Kulak ήταν ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930 για να περιγράψει πλούσιους αγρότες ή αγρότες που είχαν δική τους γη. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε συχνά υποτιμητικά για να υπονοήσει ότι αυτά τα άτομα εκμεταλλεύονταν την εργατική τάξη και εμπόδιζαν την πρόοδο του σοσιαλισμού.

Κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής κολεκτιβοποίησης της γεωργίας υπό το καθεστώς του Στάλιν, οι κουλάκοι έγιναν στόχοι καταστολής και δίωξης και πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους και τα ζώα και μετακομίζουν σε αστικές περιοχές. Η πολιτική καταστολής των κουλάκων είχε σκοπό να δημιουργήσει μια πιο ίση κατανομή του πλούτου και των πόρων στις αγροτικές περιοχές, αλλά οδήγησε σε εκτεταμένο λιμό και ανθρώπινο πόνο, ιδιαίτερα στην Ουκρανία και σε άλλα μέρη της Ανατολικής Ευρώπης.

Ο όρος «κουλάκ» προέρχεται από η ρωσική λέξη για τη «γροθιά» και χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη δήθεν σφιγμένη γροθιά των πλούσιων αγροτών που θεωρούνταν ότι αντιστέκονται στην πρόοδο του σοσιαλισμού. Η πολιτική των κουλάκων ήταν βασικό μέρος των προσπαθειών του Στάλιν για ταχεία εκβιομηχάνιση της Σοβιετικής Ένωσης και δημιουργία ενός πιο συγκεντρωτικού κράτους, αλλά παραμένει ένα αμφιλεγόμενο και τραγικό κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας.