Κατανοώντας το Ostension: The Power of Non-Verbal Cues in Communication

Ostension είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στη γλωσσολογία και τη φιλοσοφία για να αναφερθεί στον τρόπο με τον οποίο οι ομιλητές χρησιμοποιούν χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου και άλλες μη λεκτικές ενδείξεις για να μεταφέρουν νόημα πέρα από αυτό που μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσω της γλώσσας.

Η έννοια της επίδειξης εισήχθη αρχικά από τον ο φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein, ο οποίος υποστήριξε ότι μεγάλο μέρος της επικοινωνίας μας βασίζεται σε μη λεκτικά στοιχεία και όχι μόνο στις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Για παράδειγμα, ένας ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα ανασηκωμένο φρύδι ή ένα νεύμα του κεφαλιού για να υποδείξει ότι κάνει μια ερώτηση, αντί να χρησιμοποιεί απλώς τη λέξη «ερώτηση». επίσημες παρουσιάσεις ή παραστάσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο ομιλητής χρησιμοποιεί μη λεκτικές ενδείξεις για να μεταφέρει νόημα και να προσθέσει βάθος στο μήνυμά του.

Μερικά κοινά παραδείγματα επίδειξης περιλαμβάνουν:

1. Χειρονομίες: Ένας ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει χειρονομίες για να απεικονίσει ένα σημείο ή να τονίσει μια συγκεκριμένη ιδέα. Για παράδειγμα, ένα ηχείο μπορεί να κρατήσει ψηλά το δάχτυλό του για να δείξει "ένα" ή να χρησιμοποιήσει μια σαρωτική κίνηση για να δείξει "πολλά".
2. Εκφράσεις προσώπου: Ένας ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει εκφράσεις προσώπου για να μεταφέρει συναισθήματα όπως ευτυχία, λύπη ή έκπληξη. Για παράδειγμα, ένας ομιλητής μπορεί να χαμογελάσει για να δείξει ότι είναι χαρούμενος ή να συνοφρυωθεί για να δείξει ότι είναι αναστατωμένος.
3. Γλώσσα του σώματος: Ένας ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του σώματος για να μεταφέρει αυτοπεποίθηση, νευρικότητα ή άλλα συναισθήματα. Για παράδειγμα, ένας ομιλητής μπορεί να στέκεται όρθιος και να έχει οπτική επαφή για να δείξει αυτοπεποίθηση ή να λυγίζει και να αποφεύγει την επαφή με τα μάτια για να δείξει νευρικότητα.
4. Εγγύτητα: Ένας ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει την εγγύτητα για να μεταφέρει οικειότητα ή απόσταση. Για παράδειγμα, ένας ομιλητής μπορεί να κλίνει κοντά στον ακροατή για να δείξει ότι μοιράζεται ένα μυστικό ή να σταθεί μακριά για να δείξει ότι είναι θυμωμένος.
5. Παραγλωσσικές ενδείξεις: Ένας ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει παραγλωσσικά στοιχεία όπως τον τόνο της φωνής, την ένταση, τον τόνο και τον ρυθμό ομιλίας για να μεταφέρει νόημα. Για παράδειγμα, ένας ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα σαρκαστικό τόνο φωνής για να δείξει ότι δεν εννοεί αυτό που λέει κυριολεκτικά. εκφράζεται μόνο μέσω της γλώσσας.