Κατανόηση της Έκθεσης και της Υπόστασης στον Αριστοτέλη και τον Νεοπλατωνισμό

Έκθεση (ελληνικά: εκθέσις, λιτ. «έκθεση») είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στη φιλοσοφία του Αριστοτέλη και αργότερα στον Νεοπλατωνισμό για να αναφέρεται στη διαδικασία εξήγησης ή ερμηνείας μιας έννοιας ή ιδέας. Συχνά έρχεται σε αντίθεση με τη σχετική έννοια της υπόστασης (ελληνικά: ὑπόστασις, λιτ. «ουσία»), η οποία αναφέρεται στην υποκείμενη πραγματικότητα ή αρχή που εξηγείται ή ερμηνεύεται.

Στη μεταφυσική του Αριστοτέλη, η έκθεση αναφέρεται στη διαδικασία της κατανόησης και της εξήγησης οι έννοιες της ουσίας (ουσία) και της ιδιότητας (ποιόν). Για παράδειγμα, όταν κατανοούμε την έννοια του «άνθρωπου» ως λογικού ζώου, αυτό είναι μια έκθλιψη της έννοιας του ανθρώπου. Η υπόσταση του ανθρώπου, από την άλλη πλευρά, θα ήταν η υποκείμενη πραγματικότητα ή αρχή που κάνει κάτι άνθρωπο, όπως η λογική ψυχή.

Στον Νεοπλατωνισμό, η έκθεση χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη διαδικασία ερμηνείας και κατανόησης των εννοιών του θείου και του πνευματικό βασίλειο. Για παράδειγμα, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος περιγράφει την έκθεση του Ενός (της έσχατης πραγματικότητας) ως η διαδικασία κατανόησης και εξήγησης της φύσης και των ιδιοτήτων του. καθώς επιτρέπει μια λεπτή κατανόηση της σχέσης μεταξύ των εννοιών και των υποκείμενων πραγματικοτήτων.