Apakah NFS? - Panduan Komprehensif untuk Protokol Sistem Fail Rangkaian

NFS bermaksud Sistem Fail Rangkaian. Ia adalah protokol sistem fail teragih yang membolehkan pelanggan melekap dan mengakses sistem fail jauh melalui rangkaian. NFS telah dibangunkan di Sun Microsystems pada awal 1990-an dan sejak itu telah menjadi standard yang digunakan secara meluas untuk berkongsi fail merentasi Linux, Unix dan sistem pengendalian lain.

NFS membolehkan pelanggan membaca dan menulis fail pada pelayan jauh seolah-olah ia adalah tempatan, menyediakan cara yang lancar dan cekap untuk berkongsi data antara berbilang mesin. Protokol menggunakan Protokol Datagram Pengguna (UDP) atau Protokol Kawalan Penghantaran (TCP) untuk komunikasi, dan ia menyokong ciri seperti mengunci fail, caching dan operasi tak segerak.

Terdapat beberapa versi NFS, termasuk versi NFS 2, versi NFS 3 dan NFS versi 4. Setiap versi telah membuat penambahbaikan berbanding versi sebelumnya, seperti peningkatan prestasi, peningkatan keselamatan dan sokongan untuk ciri baharu.

NFS biasanya digunakan dalam pelbagai persekitaran, termasuk:

1. Pusat data: NFS sering digunakan untuk berkongsi sejumlah besar data antara pelayan dalam pusat data.
2. Pengkomputeran awan: NFS boleh digunakan untuk menyediakan akses kepada sumber storan berasaskan awan.
3. Pengkomputeran berprestasi tinggi: NFS sering digunakan dalam persekitaran pengkomputeran berprestasi tinggi untuk mengedarkan data merentas berbilang nod.
4. Maya: NFS boleh digunakan untuk menyediakan persekitaran desktop dan aplikasi termaya dengan akses kepada storan kongsi.
5. Storan terpasang rangkaian (NAS): NFS boleh digunakan untuk menyediakan akses peringkat fail kepada peranti NAS.

Secara ringkasnya, NFS ialah protokol yang digunakan secara meluas untuk berkongsi fail merentas rangkaian, ia membolehkan pelanggan melekap dan mengakses sistem fail jauh seolah-olah mereka adalah tempatan, menyediakan cara yang lancar dan cekap untuk berkongsi data antara berbilang mesin.