Konsep Deodand yang Dilupakan: Istilah Undang-undang Zaman Pertengahan untuk Hukuman dan Pembalasan

Deodand ialah istilah undang-undang zaman pertengahan yang digunakan di England dan bahagian lain di Eropah, yang merujuk kepada objek atau haiwan yang dilucuthakkan kepada mahkota atau tuan sebagai satu bentuk hukuman atau pembalasan untuk jenayah atau kesalahan. Istilah ini berasal daripada perkataan Inggeris Lama "kematian" dan "tangan," yang bermaksud "tangan kematian" atau "perkara yang membawa kematian."

Dalam konteks undang-undang jenayah, deodand ialah objek atau haiwan yang dianggap sebagai berperanan dalam menyebabkan kematian seseorang. Sebagai contoh, jika seseorang telah dibunuh oleh senjata atau haiwan, senjata atau haiwan itu sendiri boleh dianggap sebagai deodand dan akan dilucuthakkan kepada mahkota atau tuan sebagai hukuman untuk jenayah itu.

Konsep deodand digunakan pada zaman pertengahan England untuk meningkatkan pendapatan untuk mahkota dan untuk menghalang aktiviti jenayah. Amalan kehilangan deodand juga dilihat sebagai satu cara untuk menghukum pemilik objek atau haiwan yang menyebabkan kematian, walaupun mereka tidak terlibat secara langsung dalam jenayah tersebut.

Lama kelamaan, penggunaan deodand sebagai satu bentuk hukuman merosot, dan konsep itu tidak lagi digunakan pada zaman moden. Walau bagaimanapun, istilah ini masih digunakan dalam beberapa konteks undang-undang untuk merujuk kepada objek atau haiwan yang dianggap memainkan peranan dalam menyebabkan bahaya atau kematian.