Memahami Antinomianisme: Kedudukan Teologi yang Menolak Hukum Tuhan

Antinomianisme adalah pendirian teologi yang berpegang bahawa hukum Tuhan, khususnya Sepuluh Perintah, tidak mengikat orang Kristian. Kepercayaan ini berdasarkan idea bahawa keselamatan adalah anugerah percuma rahmat, dan menjaga hukum tidak boleh memperoleh atau menyumbang kepada pembenaran seseorang di hadapan Tuhan.

Istilah "antinomian" berasal daripada perkataan Yunani "anti," yang bermaksud "menentang," dan "nomos," yang bermaksud "undang-undang." Oleh itu, antinomianisme boleh difahami sebagai "menentang undang-undang" atau "pelanggaran undang-undang."

Antinomianisme mempunyai sejarah yang panjang dalam teologi Kristian, bermula sejak Bapa Gereja awal. Walau bagaimanapun, ia mendapat perhatian khusus semasa Reformasi, apabila beberapa ahli teologi Protestan berhujah bahawa hukum Tuhan tidak lagi relevan untuk orang yang percaya kepada Yesus Kristus. Mereka percaya bahawa undang-undang itu hanya terpakai kepada Israel Perjanjian Lama dan bahawa orang Kristian tidak terikat dengan perintahnya.

Pengkritik antinomianisme berpendapat bahawa pendirian ini tidak konsisten dengan ajaran Perjanjian Baru, yang menekankan kepentingan kepatuhan kepada kehendak Tuhan dan keperluan bagi orang yang beriman untuk hidup menurut perintah-Nya. Mereka juga menegaskan bahawa hukum Tuhan bukan sekadar senarai peraturan dan peraturan, tetapi lebih merupakan cerminan watak Tuhan dan panduan untuk menjalani kehidupan yang tegak dari segi moral.

Secara ringkasnya, antinomianisme ialah pendirian teologi yang menolak sifat mengikat undang-undang Tuhan ke atas orang Kristian, berdasarkan kepercayaan bahawa keselamatan adalah pemberian rahmat percuma dan bahawa memelihara hukum tidak boleh memperoleh atau menyumbang kepada pembenaran seseorang di hadapan Tuhan.