Memahami Diegesis dalam Teori Naratif

Diegesis ialah istilah yang digunakan dalam teori naratif dan kritikan sastera untuk menggambarkan tahap naratif atau kerangka di mana sebuah cerita diceritakan. Ia merujuk kepada konteks naratif atau rangkaian naratif yang mengelilingi cerita, termasuk peristiwa, watak dan latar yang membentuk cerita.

Dalam erti kata lain, diegesis ialah tahap penceritaan yang membingkai cerita dan menyediakan konteks untuk pemahaman peristiwa dan tindakan yang berlaku di dalamnya. Ia merangkumi semua maklumat yang diberikan tentang dunia cerita, wataknya, dan hubungan mereka antara satu sama lain.

Sebagai contoh, dalam novel seperti "Pride and Prejudice," diegesis mungkin termasuk sistem kelas sosial England abad ke-19, norma dan jangkaan budaya pada masa itu, dan peristiwa dan lokasi khusus yang penting kepada cerita. Diegesis menyediakan konteks untuk memahami tindakan dan motivasi watak, dan ia membantu membentuk tafsiran pembaca terhadap cerita.

Istilah "diegesis" berasal daripada perkataan Yunani "diageomai," yang bermaksud "untuk menceritakan." Ia pertama kali digunakan dalam teori sastera oleh ahli falsafah dan pengkritik Perancis Roland Barthes dalam bukunya "Image-Music-Text," di mana beliau meneroka hubungan antara teks naratif dan tafsiran pembaca mengenainya. Sejak itu, konsep diegesis telah diterima pakai secara meluas dalam teori naratif dan kritikan sastera, dan ia terus menjadi alat penting untuk memahami kerumitan struktur dan makna naratif.