Memahami Superprecariousness dalam Pasaran Buruh Moden

Superprecariousness ialah istilah yang digunakan untuk menggambarkan sifat kerja yang semakin tidak selamat dan tidak stabil dalam ekonomi moden. Ia merujuk kepada peningkatan bilangan pekerja yang menghadapi keadaan kerja yang tidak menentu dan tidak menentu, seperti kontrak jangka pendek, kontrak sifar jam dan kerja bebas atau gig. Pekerja ini mungkin mengalami kekurangan keselamatan pekerjaan, kestabilan dan faedah, dan mungkin mempunyai akses terhad kepada perlindungan sosial dan sistem sokongan.

Konsep superprecariousness pertama kali diperkenalkan oleh sarjana Itali pada awal 2000-an, dan sejak itu telah dikaji secara meluas di Eropah dan bahagian lain di dunia. Ia dilihat sebagai ciri utama pasaran buruh kontemporari, terutamanya dalam sektor seperti peruncitan, hospitaliti, dan pengangkutan, di mana pekerja sering diupah dengan kontrak jangka pendek atau sebagai kontraktor bebas.

Superprecariousness boleh memberi kesan negatif yang ketara kepada pekerja, termasuk tekanan, kebimbangan, dan ketidakamanan kewangan. Ia juga boleh mengehadkan keupayaan mereka untuk merancang masa depan, mengakses pendidikan dan latihan, dan mengambil bahagian sepenuhnya dalam masyarakat. Tambahan pula, ia boleh mengekalkan ketidaksamaan dan memburukkan lagi jurang sosial dan ekonomi yang sedia ada.

Secara keseluruhannya, superprecariousness ialah ciri utama pasaran buruh moden yang menyerlahkan keperluan untuk perlindungan dan sistem sokongan yang lebih besar untuk pekerja dalam pengaturan pekerjaan bukan tradisional. Ia juga menekankan kepentingan menangani punca kerja tidak menentu, seperti ekonomi gig dan peningkatan automasi, untuk memastikan semua pekerja mempunyai akses kepada pekerjaan yang selamat, terjamin dan memuaskan.