Memahami Supralapsarianisme: Doktrin Kontroversial dalam Teologi Reformasi

Supralapsarianisme adalah konsep teologi yang telah dibangunkan oleh beberapa ahli teologi Reformed pada abad ke-17 dan ke-18. Ia adalah doktrin kontroversi yang telah diperdebatkan di kalangan ahli teologi Reformed dan mempunyai tafsiran dan aplikasi yang berbeza sepanjang sejarah.

Pada terasnya, supralapsarianisme ialah kepercayaan bahawa ketetapan Tuhan tentang penebusan (atau rancangan keselamatan) telah dibuat sebelum Dia menetapkan kejatuhan manusia ke dalam dosa ("lapsus" atau "jatuh" yang dimaksudkan). Dengan kata lain, rancangan Tuhan untuk menyelamatkan manusia melalui Yesus Kristus telah dilaksanakan sebelum Dia mencipta dunia atau membenarkan kejatuhan Adam dan Hawa.

Doktrin ini berdasarkan petikan seperti Efesus 1:4-5, yang menyatakan bahawa Tuhan memilih kita dalam Kristus "sebelum dunia dijadikan," dan 2 Timotius 1:9, yang mengatakan bahawa Tuhan "memanggil kita dengan panggilan yang kudus, bukan berdasarkan perbuatan kita, tetapi menurut maksud dan kasih karunia-Nya sendiri." Supralapsarian percaya bahawa petikan-petikan ini menunjukkan bahawa rancangan penebusan Tuhan telah berlaku sebelum Dia mencipta dunia atau membenarkan dosa masuk ke dunia.

Supralapsarianisme sering dikontraskan dengan infralapsarianisme, iaitu kepercayaan bahawa Tuhan telah menetapkan kejatuhan manusia ke dalam dosa sebelum Dia memutuskan rancangan penebusan. Dalam erti kata lain, infralapsarian percaya bahawa Tuhan membenarkan kejatuhan Adam dan Hawa berlaku sebelum Dia memutuskan untuk menghantar Yesus Kristus untuk menyelamatkan manusia daripada dosa-dosa mereka.

Walaupun supralapsarianisme adalah pandangan minoriti di kalangan ahli teologi Reformed hari ini, ia mempunyai pengaruh yang ketara terhadap perkembangan teologi Reformed sepanjang sejarah. Beberapa ahli teologi Reformed terkenal yang berpegang kepada supralapsarianisme termasuk John Calvin, Jonathan Edwards, dan Herman Bavinck.