Orang Amori: Orang Kanaan yang Kuat dan Banyak

Orang Amori (Ibrani: עמוריתיש, diromankan: Amori) ialah istilah yang digunakan dalam Alkitab Ibrani untuk merujuk kepada sekumpulan orang yang tinggal di tanah Kanaan semasa tempoh penaklukan bangsa Israel ke atas tanah itu. Istilah ini berasal daripada perkataan Ibrani "amor," yang bermaksud "rakyat" atau "bangsa," dan akhiran "-ite," yang menunjukkan keturunan atau pengikut.

Orang Amori pertama kali disebut dalam Alkitab dalam Kejadian 15:16 , di mana Tuhan berkata kepada Abraham, "Aku akan membuat bangsa Amori yang diam di negeri itu sujud kepada keturunanmu." Kemudian, dalam Ulangan 20:17, orang Israel diperintahkan untuk tidak takut kepada orang Amori, kerana Tuhan telah memberikan mereka tanah itu sebagai warisan mereka.

Orang Amori digambarkan sebagai orang yang kuat dan ramai yang mendiami kawasan perbukitan Kanaan, termasuk daerah Hebron, Debir, dan Horma (Yosua 10:5-6). Mereka terkenal kerana kemahiran mereka dalam peperangan dan memiliki senjata besi (Hakim 14:19). Orang Amori juga dikaitkan dengan penyembahan pelbagai tuhan dan dewi, termasuk Baal dan Anat (Hakim 14:2-3).

Orang Israel akhirnya mengalahkan orang Amori melalui satu siri kempen ketenteraan, seperti yang diterangkan dalam kitab Yosua. Walau bagaimanapun, orang Amori terus wujud sebagai kumpulan etnik yang berbeza dalam tanah Kanaan, dan keturunan mereka disebut dalam teks alkitabiah kemudiannya (cth., 1 Samuel 7:14, 2 Samuel 10:6-8).

Secara keseluruhan, orang Amori adalah sekumpulan orang penting yang memainkan peranan penting dalam sejarah Israel kuno dan pembentukan Alkitab Ibrani.