Arnold Toynbee's theorie van de beschaving: opkomst, groei en verval

Toynbee was een Britse historicus die een twaalfdelig werk schreef met de titel "A Study of History" (1934-1961). In dit werk ontwikkelde hij een beschavingstheorie die stelt dat beschavingen een cyclus van opkomst, groei en verval doormaken, die hij de "Toynbee-cyclus" noemde. Volgens Toynbee wordt elke beschaving gedreven door een creatieve minderheid die het dominante religieuze en politieke establishment uitdaagt, wat leidt tot een periode van spiritueel ontwaken en sociale hervormingen. Naarmate de beschaving echter groeit en complexer wordt, wordt ze uiteindelijk rigide en decadent, wat tot haar verval leidt. Toynbee's theorie is van invloed geweest op de studie van de geschiedenis en is toegepast op een breed scala aan beschavingen, waaronder het oude Egypte, Griekenland, en Rome, evenals moderne westerse samenlevingen. Zijn werk staat bekend om zijn nadruk op het belang van religieuze en spirituele factoren bij het vormgeven van de menselijke geschiedenis, en zijn kritiek op de moderne westerse samenleving vanwege haar materialisme en het verlies van spirituele waarden.