Attributietheorie begrijpen: hoe mensen oorzaken toeschrijven aan gebeurtenissen en gedrag

Attributietheorie is een psychologische theorie die probeert uit te leggen hoe mensen oorzaken toeschrijven aan gebeurtenissen, gedrag en uitkomsten. Het suggereert dat mensen de neiging hebben de oorzaak van een gebeurtenis of gedrag toe te schrijven aan een of meer factoren, zoals vaardigheden, persoonlijkheid of situationele variabelen. De attributietheorie werd in de jaren vijftig ontwikkeld door psycholoog Fritz Heider en is sindsdien uitgebreid onderzocht en uitgebreid. . Er zijn verschillende sleutelprincipes van de attributietheorie:

1. De fundamentele attributiefout: Mensen hebben de neiging de rol van persoonlijke kenmerken (zoals vaardigheden of persoonlijkheid) te overschatten en de impact van situationele factoren te onderschatten bij het verklaren van gedrag. De actor-observer bias: mensen hebben de neiging hun eigen gedrag toe te schrijven aan situationele factoren, terwijl ze het gedrag van anderen toeschrijven aan hun persoonlijke kenmerken. Het egoïstische vooroordeel: mensen hebben de neiging hun successen toe te schrijven aan hun eigen capaciteiten en kwaliteiten, terwijl ze externe factoren de schuld geven van hun mislukkingen. De cognitieve dissonantietheorie: Mensen ervaren ongemak als ze tegenstrijdige overtuigingen of waarden hebben, en kunnen hun attributies veranderen om dit ongemak te verminderen. De sociale identiteitstheorie: Mensen hebben de neiging het gedrag van leden van hun eigen groep toe te schrijven aan situationele factoren, terwijl ze het gedrag van leden van andere groepen toeschrijven aan hun persoonlijke kenmerken. interpersoonlijke relaties. Het begrijpen van de attributietheorie kan leraren bijvoorbeeld helpen lessen te ontwerpen die leerlingen aanmoedigen verantwoordelijkheid te nemen voor hun leerproces, of managers helpen werknemers te motiveren door feedback te geven die het belang van situationele factoren benadrukt in plaats van persoonlijke kenmerken.