De Amorieten: een machtig en talrijk volk van Kanaän

Amorieten (Hebreeuws: עמוריתיש, geromaniseerd: Amorieten) is een term die in de Hebreeuwse Bijbel wordt gebruikt om te verwijzen naar een groep volkeren die in het land Kanaän leefden tijdens de periode van de verovering van het land door de Israëlieten. De term is afgeleid van het Hebreeuwse woord ‘amor’, wat ‘volk’ of ‘natie’ betekent, en het achtervoegsel ‘-ite’, wat duidt op een afstammeling of volgeling. De Amorieten worden voor het eerst genoemd in de Bijbel in Genesis 15:16. , waar God tegen Abraham zegt: "Ik zal de Amoritische volken die in het land wonen, doen buigen voor uw nakomelingen." Later, in Deuteronomium 20:17, wordt de Israëlieten geboden niet bang te zijn voor de Amorieten, omdat God hen het land als hun erfdeel heeft gegeven. De Amorieten worden beschreven als een machtig en talrijk volk dat het heuvelland van Kanaän bewoonde, inclusief de regio’s Hebron, Debir en Horma (Jozua 10:5-6). Ze stonden bekend om hun vaardigheid in oorlogsvoering en hun bezit van ijzeren wapens (Rechters 14:19). De Amorieten werden ook geassocieerd met de aanbidding van verschillende goden en godinnen, waaronder Baäl en Anat (Rechters 14:2-3). De Israëlieten versloegen uiteindelijk de Amorieten door middel van een reeks militaire campagnes, zoals beschreven in het boek Jozua. De Amorieten bleven echter bestaan als een aparte etnische groep in het land Kanaän, en hun nakomelingen worden genoemd in latere bijbelteksten (bijvoorbeeld 1 Samuël 7:14, 2 Samuël 10:6-8). Over het geheel genomen waren de Amorieten een belangrijke groep volkeren die een belangrijke rol speelden in de geschiedenis van het oude Israël en de vorming van de Hebreeuwse Bijbel.