De betekenis van Ecclesia in het Nieuwe Testament begrijpen

Ecclesia is een Grieks woord dat ‘uitgeroepenen’ of ‘vergadering’ betekent. In het Nieuwe Testament wordt het gebruikt om te verwijzen naar de gemeenschap van gelovigen die uit de wereld zijn geroepen en door God zijn samengekomen om Hem te aanbidden en Zijn doeleinden te dienen. Het woord "ecclesia" is afgeleid van het werkwoord "ekkaleo", wat 'uitroepen' betekent. In de context van het Nieuwe Testament wordt het gebruikt om het proces te beschrijven waarmee God individuen uit de wereld roept en hen in een geloofsgemeenschap brengt. Deze gemeenschap wordt dan de "ecclesia" of "vergadering" genoemd. In het Nieuwe Testament wordt de term "ecclesia" gebruikt om te verwijzen naar de vroegchristelijke gemeenschappen die werden opgericht na de dood en opstanding van Jezus Christus. Deze gemeenschappen bestonden uit individuen die gehoor hadden gegeven aan de roep van God en door het geloof in Jezus in een relatie met Hem waren gebracht. Ze kwamen samen voor aanbidding, gemeenschap en dienstbaarheid, en werden geleid door leiders die door de Heilige Geest waren gekozen om geestelijk toezicht en leiding te geven. Tegenwoordig wordt de term ‘ecclesia’ nog steeds gebruikt om te verwijzen naar de gemeenschap van gelovigen die uit de wereld geroepen en door God bijeengebracht. Het wordt vaak door elkaar gebruikt met het woord ‘kerk’, hoewel sommige christenen er de voorkeur aan geven de term ‘ecclesia’ te gebruiken om het feit te benadrukken dat de gemeenschap van gelovigen niet slechts een gebouw of een organisatie is, maar een levend, ademend lichaam van individuen die zijn uit de wereld geroepen en in een relatie met God gebracht.