De betekenis van papyrus in de oude Egyptische geschiedenis

Papyrus is een plant die in de oudheid werd gebruikt om papier te maken. Het groeide in de Nijldelta en andere delen van Egypte, en de lange, dunne stengels werden geoogst, in reepjes gesneden en vervolgens tegen elkaar geslagen om een flexibel schrijfoppervlak te creëren. Papyrus werd duizenden jaren lang gebruikt om belangrijke documenten vast te leggen, waaronder religieuze teksten, juridische contracten en brieven. Het woord ‘papyrus’ komt van het Griekse woord voor de plant, dat is afgeleid van het Egyptische woord ‘per-wer’, wat ‘per-wer’ betekent. "huis van het riet." Het gebruik van papyrus als schrijfmateriaal begon in het oude Egypte rond 3000 vGT en ging door tot de 4e eeuw na Christus, toen het werd vervangen door perkament gemaakt van dierenhuid. Papyrus was een belangrijke innovatie in de menselijke geschiedenis, waardoor mensen informatie konden vastleggen en bewaren voor het eerst in een duurzame vorm. Het speelde een sleutelrol in de ontwikkeling van literatuur, recht en bestuur in oude beschavingen, en de erfenis ervan is nog steeds te zien in de vele papyri die tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven.