De fascinerende geschiedenis en heropleving van Pianola, de zelfspelende piano

Pianola, ook wel pianola genoemd, is een zelfspelende piano die een systeem van rollen gebruikt om het geluid van een live optreden te reproduceren. De rollen bevatten perforaties die overeenkomen met specifieke noten en ritmes, en worden gelezen door een mechanisme in de piano. Terwijl de rollen worden gespeeld, slaan hamers op de snaren om het geluid van de muziek te produceren. De geschiedenis van pianola gaat terug tot het einde van de 19e eeuw, toen uitvinder en pianist Edwin Scott Votey de eerste zelfspelende piano ontwikkelde. Pas in het begin van de 20e eeuw werd de technologie echter algemeen beschikbaar en populair. Gedurende deze tijd waren pianola's een veelvoorkomend verschijnsel in huizen en openbare ruimtes, en zorgden ze voor vermaak voor mensen die zelf geen piano konden spelen. Pianola kende in de jaren vijftig en zestig een heropleving in populariteit, dankzij de inspanningen van verzamelaars en liefhebbers die deze instrumenten gerestaureerd. Tegenwoordig zijn pianola's zeer gewild bij zowel verzamelaars als muzikanten, en worden ze beschouwd als een belangrijk onderdeel van de muziekgeschiedenis. Pianola wordt ook gebruikt als term om de muziekrollen zelf te beschrijven, die in een verscheidenheid aan stijlen en genres te vinden zijn, van klassiek tot jazz en populaire muziek. Deze rollen worden vaak zeer gewaardeerd door verzamelaars en kunnen op veilingen hoge prijzen opleveren.