De Neogrammarian-theorie en de belangrijkste kenmerken ervan begrijpen

Neogrammaticus verwijst naar een beweging in de taalkunde die ontstond aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw en die wordt gekenmerkt door een focus op de studie van taal zoals deze feitelijk door sprekers wordt gebruikt, in plaats van uitsluitend op de abstracte structuur ervan. De term 'neogrammaticus' werd in 1889 door de taalkundige Wilhelm Braune bedacht en is afgeleid van de Griekse woorden 'neo', wat 'nieuw' betekent, en 'grammatica', verwijzend naar de studie van taal. De neogrammaticusbeweging was een reactie tegen de traditionele benadering van de grammatica, die de nadruk legde op de studie van taal als een systeem van regels en abstracties, in plaats van als een levend, dynamisch proces. Neogrammatici probeerden afstand te nemen van deze statische kijk op taal en zich in plaats daarvan te concentreren op het daadwerkelijke taalgebruik door sprekers in reële contexten. Ze geloofden dat taal voortdurend evolueert en zich aanpast aan de behoeften van zijn gebruikers, en dat de studie van taal deze dynamische aard moet weerspiegelen. Enkele sleutelkenmerken van de neogrammaticatheorie zijn: 1. Focus op de gesproken taal: Neogrammatici benadrukten het belang van het bestuderen van de gesproken taal, in plaats van zich uitsluitend te concentreren op geschreven teksten. Ze geloofden dat de gesproken taal een meer authentieke weerspiegeling was van hoe taal feitelijk door sprekers wordt gebruikt. Nadruk op variatie en verandering: Neogrammatici erkenden dat taal voortdurend evolueert en zich aanpast aan de behoeften van zijn gebruikers. Ze geloofden dat er niet één enkele ‘juiste’ vorm van een taal bestaat, maar eerder een reeks variaties en dialecten die allemaal geldig en betekenisvol zijn. Verwerping van het idee van een ‘zuivere’ taal: Neogrammatici verwierpen het idee dat er één enkele, ‘zuivere’ vorm van een taal bestaat die door alle sprekers zou moeten worden onderwezen en gebruikt. In plaats daarvan erkenden ze dat taal altijd in beweging is en dat variatie en verandering natuurlijke en normale onderdelen van het taalproces zijn. Belang van context: Neogrammatici geloofden dat de betekenis van woorden en zinsneden wordt bepaald door hun context, en niet door hun abstracte definitie. Ze benadrukten het belang van het bestuderen van taal in situaties uit het echte leven, in plaats van zich uitsluitend te concentreren op geïsoleerde grammaticale structuren. Over het geheel genomen was de neogrammaticus een belangrijke mijlpaal in de ontwikkeling van de moderne taalkunde, omdat ze hielp de focus te verleggen van het abstracte, naar een door regels gestuurde kijk op taal en naar een dynamischer en flexibeler begrip van hoe taal in de praktijk werkt.