De vergeten ketterij van het cocceianisme: de verworpen geloofsbelijdenis van Nicea begrijpen

Het cocceianisme was een christelijke theologische beweging die ontstond in de 4e eeuw en werd gekenmerkt door een afwijzing van de geloofsbelijdenis van Nicea, die in 325 na Christus op het Concilie van Nicea was ingesteld. De beweging werd geleid door priester Cocceius, die betoogde dat de Zoon van God niet eeuwig was, maar op een bepaald moment door God de Vader werd geschapen. Het cocceianisme werd door de vroege kerkvaders, zoals Athanasius en Basilius van Caesarea, die de geloofsbelijdenis van Nicea en de leer van de eeuwige goddelijkheid van de Zoon van God hoog hield. De beweging had enkele volgelingen in het Oost-Romeinse Rijk, maar stierf uiteindelijk uit in de 5e eeuw. Het is vermeldenswaard dat het Cocceianisme tegenwoordig geen algemeen bekende of besproken theologische beweging is, en niet wordt beschouwd als onderdeel van de reguliere christelijke theologie. Het is echter een interessante voetnoot in de geschiedenis van de christelijke theologie en belicht de voortdurende debatten en discussies die binnen de Kerk hebben plaatsgevonden over de aard van God en de goddelijkheid van Jezus Christus.