Diegesis begrijpen in de narratieve theorie

Diegesis is een term die in de narratieve theorie en de literaire kritiek wordt gebruikt om het narratieve niveau of raamwerk te beschrijven waarbinnen een verhaal wordt verteld. Het verwijst naar de verhalende context of het web van verhalen dat een verhaal omringt, inclusief de gebeurtenissen, personages en instellingen waaruit het verhaal bestaat. Met andere woorden, diegesis is het niveau van vertelling dat het verhaal kadert en de context biedt voor begrip. de gebeurtenissen en acties die daarin plaatsvinden. Het bevat alle informatie die wordt verstrekt over de wereld van het verhaal, de personages en hun relaties met elkaar. In een roman als 'Pride and Prejudice' zou de diegesis bijvoorbeeld het sociale klassensysteem van het 19e-eeuwse Engeland kunnen omvatten, de culturele normen en verwachtingen van die tijd, en de specifieke gebeurtenissen en locaties die belangrijk zijn voor het verhaal. De diegesis biedt de context voor het begrijpen van de acties en motivaties van de personages, en helpt de interpretatie van het verhaal door de lezer vorm te geven. De term 'diegesis' is afgeleid van het Griekse woord 'diageomai', wat 'vertellen' betekent. Het werd voor het eerst gebruikt in de literaire theorie door de Franse filosoof en criticus Roland Barthes in zijn boek 'Image-Music-Text', waarin hij de relatie onderzocht tussen de verhalende tekst en de interpretatie ervan door de lezer. Sindsdien is het concept van diegesis algemeen aanvaard in de narratieve theorie en de literaire kritiek, en het blijft een belangrijk instrument om de complexiteit van de narratieve structuur en betekenis te begrijpen.