Documentalisme: de baanbrekende filmbeweging die het dagelijks leven vastlegt

Documentalisme is een filmbeweging die in de jaren zestig en zeventig opkwam, vooral in Europa en Latijns-Amerika. Het benadrukt het gebruik van echte mensen en locaties, in plaats van acteurs en decors, om verhalen te vertellen die hun oorsprong vinden in het dagelijkse leven van gewone mensen. Documentalisten gebruiken vaak een ‘fly-on-the-wall’-benadering, waarbij de camera gebeurtenissen observeert zonder inmenging of commentaar, waardoor de onderwerpen voor zichzelf kunnen spreken. Documentalisme wordt gekenmerkt door zijn focus op het concrete, het specifieke en het specifieke, in plaats van op het specifieke. op grote verhalen of universele waarheden. Het probeert de complexiteit en rijkdom van de menselijke ervaring in al zijn rommeligheid en dubbelzinnigheid vast te leggen. Documentalisten onderzoeken vaak thema's als sociale ongelijkheid, politieke repressie en persoonlijke strijd, waarbij ze een mix van observatiebeelden en interviews gebruiken om een gevoel van intimiteit en directheid te creëren.

Enkele opmerkelijke documentairemakers zijn onder meer:

* Jean Rouch en Edgar Morin (Frankrijk)
* Alberto Cavalcanti en Joris Ivens (Brazilië)
* Agnès Varda (Frankrijk)
* Cesare Zavattini en Vittorio De Sica (Italië)
* Dziga Vertov (USSR)
* John Grierson en Paul Rotha (VK)

Het documentalisme heeft een aanzienlijke invloed gehad over de ontwikkeling van documentairefilms, en de nadruk ervan op realisme en observatietechniek heeft vele andere stijlen en benaderingen binnen het genre geïnspireerd.