Het apollinarisme begrijpen: een christologische ketterij

Het apollinarisme is een christologische leer die werd ontwikkeld door de 4e-eeuwse bisschop Apollinarius van Laodicea. Volgens deze leer had Jezus Christus een goddelijke Logos of rede in zich, maar geen menselijke ziel of psyche. Deze opvatting werd beschouwd als een middenweg tussen de uitersten van het nestorianisme en het monofysitisme. Apollonarius betoogde dat, aangezien Christus zowel volledig God als volledig mens was, hij twee naturen had, een goddelijke en een menselijke, maar slechts één hypostase of persoon. De goddelijke Logos was de hogere natuur die de menselijke natuur bestuurde en bestuurde. Deze opvatting werd gezien als een manier om de fouten van het Nestorianisme, dat de gescheidenheid van de twee naturen benadrukte, en het Monofysitisme, dat de neiging had ze tot één te laten samensmelten, te vermijden. De doctrine van Apollarius werd echter bekritiseerd door zowel orthodoxe als Latijnse theologen omdat ze de menselijke aspect van de natuur van Christus. De Orthodoxe Kerk verwierp het apollinarisme uiteindelijk als een ketterij omdat zij de volledige menselijkheid van Christus ontkende, terwijl de Latijnse Kerk het verwierp omdat zij de volledige goddelijkheid van Christus ontkende. welke christelijke denominatie dan ook. Het debat over de christologie blijft echter een belangrijke kwestie in de christelijke theologie, waarbij verschillende denominaties en theologen verschillende aspecten van de aard en missie van Christus benadrukken.