Het ontrafelen van de betekenis van Rachab in de Joodse traditie

Rachab is een term die in de Bijbel wordt gebruikt om naar de lucht of de hemel te verwijzen. Het is afgeleid van het Hebreeuwse woord ‘racha’, wat ‘ruim’ of ‘breed’ betekent. In bijbelse taal wordt Rachab vaak gebruikt om de uitgestrektheid van de hemel en het goddelijke rijk te beschrijven dat buiten het bereik van het menselijk begrip ligt. In het boek Job wordt Rachab bijvoorbeeld beschreven als een ‘grens’ of een ‘grens’. die het aardse rijk scheidt van het goddelijke rijk (Job 26:5-6). Op dezelfde manier wordt Rachab in het boek Psalmen gebruikt om de macht en majesteit van God te beschrijven, van wie wordt gezegd dat hij ‘op de troon troont boven de wateren’ (Psalm 104:2-3). De term Rachab wordt in de joodse mystiek ook gebruikt om te verwijzen naar het goddelijke rijk dat buiten het bereik van het menselijke bevattingsvermogen ligt. In deze context wordt Rachab vaak geassocieerd met het concept van de ‘tzimtzum’, of de goddelijke terugtrekking, waarvan wordt gezegd dat deze de ruimte heeft gecreëerd waarin de schepping kon ontstaan. Over het geheel genomen is de term Rachab rijk en complex. op verschillende manieren in de Joodse traditie. Of het nu wordt gebruikt om de uitgestrektheid van de hemel, de macht en majesteit van God, of het goddelijke rijk dat het menselijk bevattingsvermogen te boven gaat, te beschrijven, Rachab dient als herinnering aan de ontzagwekkende aard van het goddelijke en de grenzen van het menselijk begrip.