Persiflage begrijpen: de kunst van indirecte communicatie

Persiflage is een term die in de 17e en 18e eeuw populair werd en verwijst naar een soort taal of discours dat wordt gekenmerkt door zijn indirectheid, dubbelzinnigheid en subtiliteit. Persiflage wordt vaak gebruikt om een manier van spreken of schrijven te beschrijven die opzettelijk vaag of ontwijkend is, om directe confrontatie te vermijden of om een boodschap op een omslachtige manier over te brengen. Het woord 'persiflage' zelf is afgeleid van het Franse woord 'persifler', ' wat betekent 'onduidelijk spreken' of 'onzin praten'. Het wordt vaak gebruikt om situaties te beschrijven waarin iemand opzettelijk vaag of ontwijkend is in zijn of haar taalgebruik, misschien om conflicten te vermijden of om zijn ware bedoelingen te verbergen. Hier zijn enkele voorbeelden van hoe persiflage in verschillende contexten kan worden gebruikt: Bij politieke uitingen kan een politicus persiflage gebruiken om te voorkomen dat hij een vraag van een verslaggever direct beantwoordt, maar in plaats daarvan een vaag of dubbelzinnig antwoord geven dat hem in staat stelt de ontkenning plausibel te houden.* In een sociale situatie kan iemand persiflage gebruiken om te voorkomen dat iemands gevoelens worden gekwetst of om niet te direct of confronterend te zijn. Ze kunnen bijvoorbeeld iets zeggen als 'Ik weet niet zeker of ik op jouw feestje kan komen' in plaats van 'Ik heb andere plannen en kan niet aanwezig zijn.'* In schriftelijke communicatie, zoals een e-mail of sms-bericht, kan persiflage worden gebruikt om een boodschap over te brengen die dubbelzinnig of indirect is, misschien om conflicten te vermijden of om de ontvanger de kans te geven de boodschap op zijn eigen manier te interpreteren. Over het algemeen is persiflage een soort taal of discours die wordt gekenmerkt door zijn indirectheid en subtiliteit, en kan in verschillende contexten worden gebruikt om een boodschap over te brengen die opzettelijk vaag of ontwijkend is.