Postfixatie in taal begrijpen

Postfixatie is een proces waarbij een achtervoegsel of ander morfeem aan het einde van een woord wordt toegevoegd nadat de basisvorm is verbogen. Dit is te zien in talen die een systeem van achtervoegsels gebruiken om de grammaticale functie aan te duiden, zoals Japans of Arabisch. In deze talen worden de achtervoegsels aan het einde van het woord toegevoegd om de grammaticale functie van het woord aan te geven, zoals de tijd, hoofdletter of getal. In het Japans wordt het werkwoord ‘eten’ bijvoorbeeld verbogen met verschillende achtervoegsels, afhankelijk van de tijd en de persoon die de actie uitvoert. De basisvorm van het werkwoord is "takeru", maar het kan worden vervoegd tot "takereba" (ik at), "takero" (jij at) of "taketa" (hij/zij/het at). In dit geval worden de achtervoegsels "-ba", "-ro" en "-ta" toegevoegd aan het einde van het basisformulier om de tijd en de persoon die de actie uitvoert aan te geven. Postfixatie verschilt van andere soorten verbuigingsmorfologie , zoals voor- of achtervoegsel, waarbij de morfemen respectievelijk aan het begin of midden van het woord worden toegevoegd. Postfixatie wordt vaak gebruikt in talen met een complex systeem van grammaticale verbuigingen, en kan worden gebruikt om een breed scala aan grammaticale functies aan te duiden, waaronder tijd, hoofdlettergebruik, getal en geslacht.