Schijnheiligheid begrijpen: definitie, voorbeelden en connotaties

Schijnheiligheid is een zelfstandig naamwoord dat verwijst naar de kwaliteit van buitensporig zelfingenomen of hypocriet zijn. Het wordt vaak gebruikt om iemand te beschrijven die zich deugdzamer of moreler voordoet dan hij in werkelijkheid is, en die anderen streng beoordeelt vanwege hun waargenomen tekortkomingen, terwijl hij zijn eigen tekortkomingen over het hoofd ziet. Het woord ‘schijnheilig’ is afgeleid van het Latijnse woord ‘sanctus’, wat 'heilig' betekent, en het achtervoegsel '-ious', wat een kwaliteit of staat aangeeft. Het werd voor het eerst in het Engels gebruikt in de 17e eeuw om iemand te beschrijven die buitengewoon vroom of zelfingenomen was. In de loop van de tijd heeft het woord een negatievere connotatie gekregen, wat suggereert dat de persoon niet alleen vroom is, maar ook hypocriet of pretentieus. Hier zijn enkele voorbeelden van hoe schijnheiligheid in verschillende contexten kan worden gebruikt: 'Ze gedraagt zich altijd zo schijnheilig, zij staat boven alle anderen.' 'Hij is zo schijnheilig over zijn politieke overtuigingen, maar hij heeft nooit echt iets gedaan om de zaak te helpen.' 'Ik kan haar schijnheilige houding ten opzichte van mensen die haar religieuze opvattingen niet delen, niet uitstaan.' In elk van deze voorbeelden wordt het woord ‘schijnheilig’ gebruikt om iemand te beschrijven die wordt gezien als buitensporig zelfingenomen of hypocriet. Het woord heeft een negatieve connotatie, wat suggereert dat de persoon niet alleen vroom is, maar ook veroordelend en pretentieus.