Łokieć: starożytna jednostka długości i jej znaczenie

Łokieć to starożytna jednostka długości oparta na długości ludzkiego przedramienia. Łokieć egipski miał około 52,3 cm (20,6 cala) długości, podczas gdy łokieć babiloński miał około 54,8 cm (21,7 cala). W starożytności łokieć był używany jako standardowa jednostka miary i często był używany do pomiaru wzrostu i wzrostu. szerokość budynków, a także długość pomieszczeń i innych przestrzeni. Łokcia używano także do pomiaru wielkości pól i działek, a w handlu często używano go do pomiaru masy i objętości towarów. W Biblii łokieć jest kilkakrotnie wymieniany jako jednostka miary. Na przykład długość arki Noego została podana jako 300 łokci długości, 50 łokci szerokości i 30 łokci wysokości (Rdz 6:15). Mówi się także, że ściany świątyni Salomona miały 60 łokci wysokości (1 Król. 7:2).... Ogólnie rzecz biorąc, łokieć był ważną jednostką miary w starożytności i odgrywał znaczącą rolę w konstrukcji budynków, mierzeniu ziemi oraz prowadzenia handlu i handlu.