Anchorite: średniowieczna chrześcijańska praktyka samotności i oddania

Anchoryta to termin używany w średniowieczu do opisania chrześcijańskiego pustelnika lub pustelnika, który żył w samotności i biedzie, często w celi lub chacie w pobliżu kościoła lub klasztoru. Słowo „anchorite” pochodzi od łacińskiego „anachoretes”, co oznacza „ten, który mieszka w odległym miejscu”.… Anchoryci to jednostki, które poświęciły swoje życie Bogu i starały się prowadzić życie w skrajnej ascezie, wyrzekając się wszelkich dóbr doczesnych i przyjemności. Często żyli w izolacji, utrzymując się z jałmużny i datków od innych, a także spędzali czas na modlitwie, medytacji i duchowej kontemplacji.……Praktyka anachortyzmu była szczególnie popularna w okresie średniowiecza, zwłaszcza wśród kobiet, które często pociągały ten sposób życia jako sposób na ucieczkę od ograniczeń i oczekiwań nakładanych na nie przez społeczeństwo. Wielu anachoritów cieszyło się dużym szacunkiem i szacunkiem za swoją pobożność i duchową mądrość, a niektórzy nawet zasłynęli dzięki swoim pismom i naukom.... Dziś termin „anchoryta” nie jest powszechnie używany, ale pojęcie życia w samotności i oddaniu Bogu nadal stanowi ważną część wielu tradycji religijnych.