Mroczna historia inkwizycji: tortury, przymus i prześladowania religijne

Inkwizycja była systemem sądowniczym ustanowionym przez Kościół katolicki w średniowieczu w celu zwalczania herezji i utrzymywania ortodoksji religijnej. Charakteryzowała się stosowaniem tortur i innych form przymusu w celu wymuszenia zeznań od oskarżonych heretyków i często była wykorzystywana do tłumienia mniejszości religijnych i dysydentów. Inkwizycja działała w różnych częściach Europy, w tym w Hiszpanii, Włoszech i Niemczech, i działała aż do XIX wieku. Inkwizycja odnosi się do urzędu lub stanowiska inkwizytora, czyli osoby wyznaczonej przez Kościół do prowadzenia dochodzeń i ścigać przypadki herezji. Inkwizytorami byli zazwyczaj duchowni, ale mogli to być także ludzie świeccy posiadający specjalne upoważnienie Kościoła. Mieli szerokie uprawnienia w zakresie przesłuchiwania podejrzanych, konfiskowania mienia oraz nakładania pokut lub kar na osoby uznane za winne herezji. Inkwizycja była instytucją kontrowersyjną, krytykowaną za stosowanie tortur i inne łamanie praw człowieka. Szacuje się, że w czasie inkwizycji zabito lub uwięziono tysiące ludzi, a wiele innych zostało zmuszonych do wyrzeczenia się swoich przekonań lub ucieczki z domów, aby uniknąć prześladowań. Pomimo swojego negatywnego dziedzictwa, inkwizycja odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu religijnego i politycznego krajobrazu Europy w średniowieczu i później.