Zrozumienie apollinarianizmu: herezja chrystologiczna

Apollinarianizm jest doktryną chrystologiczną rozwiniętą w IV wieku przez biskupa Apolinarego z Laodycei. Zgodnie z tą doktryną Jezus Chrystus miał w sobie boski Logos, czyli rozum, ale nie ludzką duszę czy psychikę. Pogląd ten uznawano za środek pomiędzy skrajnościami Nestorianizmu i Monofizytyzmu. …Apolinarius argumentował, że skoro Chrystus był zarówno w pełni Bogiem, jak i w pełni człowiekiem, miał dwie natury, jedną boską i jedną ludzką, ale tylko jedną hipostazę, czyli osobę. Boski Logos był wyższą naturą, która rządziła i kierowała ludzką naturą. Pogląd ten był postrzegany jako sposób na uniknięcie błędów Nestorianizmu, który podkreślał odrębność obu natur, oraz Monofizytyzmu, który miał tendencję do łączenia ich w jedną.… Jednak doktryna Apolinarego była krytykowana zarówno przez teologów prawosławnych, jak i łacińskich za bagatelizowanie ludzki aspekt natury Chrystusa. Cerkiew prawosławna ostatecznie odrzuciła apollinarianizm jako herezję, ponieważ zaprzeczał pełnemu człowieczeństwu Chrystusa, podczas gdy Kościół łaciński odrzucił go, ponieważ zaprzeczał pełnej boskości Chrystusa. … Dziś apollinarianizm jest uważany za przypis historyczny, a jego nauczanie nie jest powszechnie akceptowane przez żadnego wyznania chrześcijańskiego. Jednakże debata na temat chrystologii pozostaje ważną kwestią w teologii chrześcijańskiej, w której różne wyznania i teologowie podkreślają różne aspekty natury i misji Chrystusa.