Zrozumienie dysmorfofobii: objawy, przyczyny i możliwości leczenia
Dysmorfofobia to rodzaj zaburzenia lękowego, w którym dana osoba jest zaabsorbowana dostrzeganą wadą lub defektem w swoim wyglądzie. Może to prowadzić do znacznego niepokoju, upośledzenia w codziennym funkcjonowaniu i powtarzalnych zachowań mających na celu redukcję dostrzeganych wad.
Osoby z dysmorfofobią mogą nadmiernie skupiać się na dostrzeganych wadach, takich jak trądzik, blizny lub kształt ciała, i angażować się w zachowania kompulsywne, takie jak pielęgnacja lub skubanie skóry w celu skorygowania lub ukrycia wady. Mogą również unikać sytuacji społecznych lub zajęć, w których czują się skrępowani swoim wyglądem. Dysmorfofobia jest często powiązana z innymi schorzeniami psychicznymi, takimi jak zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD), zaburzenie dysmorficzne ciała (BDD) i fobia społeczna. Leczenie dysmorfofobii zazwyczaj polega na połączeniu terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) i leków.
Jakie są objawy dysmorfofobii?
Objawy dysmorfofobii mogą mieć różny stopień nasilenia i częstotliwość, ale mogą obejmować:
Nadmierne zaabsorbowanie dostrzeganą wadą lub defektem własnego ciała wygląd...Powtarzające się zachowania, takie jak pielęgnacja lub skubanie skóry, mające na celu skorygowanie lub ukrycie dostrzeżonej wady...Unikanie sytuacji lub czynności społecznych, w których może wystąpić nieświadomość własnego wyglądu...Znaczny niepokój lub upośledzenie w codziennym funkcjonowaniu ze względu na dostrzeżoną wadę...Natrętne myśli lub kompulsje związane z dostrzegana wada...Trudność w wyrzuceniu lub wyrzuceniu przedmiotów, które są postrzegane jako mające potencjalne zastosowanie w skorygowaniu wady...Ciągłe szukanie u innych zapewnień na temat własnego wyglądu...Unikanie luster lub innych powierzchni odblaskowych...Poczucie skrępowania lub zawstydzenia swoim wyglądem w sytuacjach społecznych...Co powoduje dysmorfofobię?Dokładna przyczyna dysmorfofobia nie jest w pełni poznana, uważa się jednak, że jest to złożona interakcja czynników genetycznych, środowiskowych i psychologicznych. Niektóre możliwe czynniki przyczyniające się do tego obejmują:
Genetyka: osoby, u których w rodzinie występowały zaburzenia lękowe lub zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, mogą być bardziej podatne na rozwój dysmorfofobii.
Chemia mózgu: brak równowagi w neuroprzekaźnikach, takich jak serotonina i dopamina, może przyczyniać się do rozwoju dysmorfofobii.
Doświadczenia z dzieciństwa: traumatyczne wydarzenia , takie jak znęcanie się lub dokuczanie, mogą zwiększać ryzyko rozwoju dysmorfofobii w późniejszym życiu.
Czynniki społeczne i kulturowe: Społeczne standardy piękna i medialne ukazywanie fizycznej doskonałości mogą przyczyniać się do poczucia nieadekwatności i podsycać zaabsorbowanie dostrzeganymi wadami.
Cechy osobowości: Osoby z pewne cechy osobowości, takie jak perfekcjonizm lub niska samoocena, mogą być bardziej podatne na rozwój dysmorfofobii.
Jak leczy się dysmorfofobię?
Leczenie dysmorfofobii zazwyczaj polega na połączeniu terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) i leków. Celem leczenia jest pomoc osobom cierpiącym na dysmorfofobię w nauczeniu się radzenia sobie z lękiem i zmniejszeniu zaabsorbowania dostrzeganymi wadami.
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT): Terapia poznawczo-behawioralna pomaga osobom zidentyfikować i rzucić wyzwanie negatywnym wzorcom myślenia i zachowaniom związanym z dysmorfofobią. Techniki stosowane w terapii poznawczo-behawioralnej mogą obejmować:
Zapobieganie narażeniu i reakcją (ERP): Obejmuje to stopniowe wystawianie jednostek na sytuacje, które wywołują u nich lęk, przy jednoczesnym uczeniu ich technik radzenia sobie z lękiem bez angażowania się w zachowania kompulsywne.
Restrukturyzacja poznawcza: Pomaga jednostkom identyfikować się i stawiać wyzwania zniekształcone lub nieprzydatne wzorce myślenia związane z ich dostrzeganymi wadami.
Terapie oparte na uważności: Techniki te pomagają jednostkom rozwinąć większą świadomość swoich myśli i uczuć oraz nauczyć się reagować na nie w bardziej uważny i współczujący sposób.
Leki: Leki przeciwdepresyjne, takie jak jako selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), mogą być przepisywane w celu złagodzenia objawów dysmorfofobii, takich jak lęk i depresja.
Strategie samopomocy: Oprócz terapii i leków osoby z dysmorfofobią mogą również skorzystać ze strategii samopomocy, takie jak:
Praktykowanie współczucia i samoakceptacji
Rzucanie wyzwanie negatywnym myślom i przekonaniom na temat własnego wyglądu
Angażowanie się w działania promujące poczucie własnej wartości i pewność siebie, takie jak ćwiczenia lub zajęcia twórcze
Unikanie mediów społecznościowych i innych źródeł nierealistycznych standardów piękna
Poszukiwanie wsparcia u przyjaciół, rodziny lub grupę wsparcia.
To mi się podoba
To mi się nie podoba
Zgłoś błąd treści
Share
