Zrozumienie postlapsarianizmu: stan ludzkości po upadku

Postlapsarianizm to termin używany w teologii i filozofii do opisania stanu ludzkości po upadku Adama i Ewy w Ogrodzie Eden, jak opisano w Księdze Rodzaju. Termin pochodzi od łacińskich słów „post” (co oznacza „po”) i „lapsus” (co oznacza „upadek”) i odnosi się do idei, że ludzkość spadła ze stanu pierwotnej niewinności i czystości do stanu grzechu i zepsucie. W tym sensie postlapsarianizmu można użyć do opisania kondycji ludzkiej jako stanu moralnego zepsucia i duchowego rozkładu, co jest postrzegane jako wynik upadku Adama i Ewy. Koncepcja ta ma kluczowe znaczenie dla wielu tradycji religijnych, w tym chrześcijaństwa, judaizmu i islamu, i często jest używana do wyjaśnienia natury ludzkiej grzeszności i potrzeby odkupienia.…
Oprócz znaczenia religijnego, termin postlapsarianin był także używany w kontekstach filozoficznych i literackich, aby opisać ideę, że istoty ludzkie są z natury wadliwe i podatne na błędy i korupcję. Koncepcja ta została zgłębiona w dziełach literackich, takich jak „Raj utracony” Johna Miltona i „Raj utracony” T.S. Między innymi „Kraina jałowa” Eliota.