Anlatı Teorisinde Diegesis'i Anlamak

Diegesis, anlatı teorisinde ve edebiyat eleştirisinde bir hikayenin anlatıldığı anlatı düzeyini veya çerçevesini tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Hikayeyi oluşturan olaylar, karakterler ve ortamlar da dahil olmak üzere bir hikayeyi çevreleyen anlatı bağlamını veya anlatılar ağını ifade eder.

Başka bir deyişle, öykü, hikayeyi çerçeveleyen ve anlamak için bağlam sağlayan anlatım düzeyidir. içinde gerçekleşen olaylar ve eylemler. Hikâyenin dünyası, karakterleri ve bunların birbirleriyle olan ilişkileri hakkında sağlanan tüm bilgileri içerir.

Örneğin, "Gurur ve Önyargı" gibi bir romanda öykü, 19. yüzyıl İngiltere'sinin sosyal sınıf sistemini içerebilir. zamanın kültürel normları ve beklentileri ile hikaye için önemli olan belirli olaylar ve yerler. Diegesis, karakterlerin eylemlerini ve motivasyonlarını anlamak için bağlam sağlar ve okuyucunun hikayeye ilişkin yorumunu şekillendirmeye yardımcı olur.

"Diegesis" terimi, Yunanca "anlatmak" anlamına gelen "diageomai" kelimesinden türetilmiştir. Edebiyat teorisinde ilk kez Fransız filozof ve eleştirmen Roland Barthes tarafından anlatı metni ile okuyucunun onu yorumlaması arasındaki ilişkiyi araştırdığı "Görüntü-Müzik-Metin" adlı kitabında kullanılmıştır. O zamandan bu yana, öykü kavramı anlatı kuramında ve edebiyat eleştirisinde geniş çapta benimsenmiştir ve anlatı yapısı ve anlamının karmaşıklığını anlamak için önemli bir araç olmaya devam etmektedir.