Dildeki Göstericileri Anlamak

Dilbilimde "gösterici", bağlamdaki belirli bir varlığı veya nesneyi işaret etmeye veya belirtmeye yarayan bir tür belirleyiciyi ("bu", "şu" veya "bunlar" gibi) ifade eder. İşaret zamirleri belirli bir ismi veya zamiri vurgulamak veya ona dikkat çekmek için kullanılır ve aynı zamanda konuşmacıya veya dinleyiciye göre mesafeyi veya konumu ifade etmek için de kullanılabilir.

Örneğin, "Bu kitap benimdir" cümlesinde "bu" belirleyicisi " bağlamda belirli bir kitabı işaret eden bir göstergedir. Benzer şekilde, "Bu güzel bir gömlek" cümlesinde "bu" belirteci, belirli bir gömleğe atıfta bulunulduğunu gösteren bir işaretleyicidir.

Göstergeler, işlevlerine ve farklı dillerdeki kullanımlarına göre birkaç kategoriye ayrılabilir. Bazı yaygın gösterge türleri şunlardır:

1. Yakınlık belirteçleri: Bunlar, "bu" veya "bunlar" gibi konuşmacıya veya dinleyiciye yakın olan bir nesneyi veya varlığı belirtmek için kullanılır.
2. Uzak göstericiler: Bunlar, "o" veya "bunlar" gibi konuşmacı veya dinleyiciden uzaktaki bir nesneyi veya varlığı belirtmek için kullanılır.
3. Tarafsız göstergeler: Bunlar, "the" veya "a" gibi herhangi bir mesafe veya konum iması olmaksızın bir nesneyi veya varlığı belirtmek için kullanılır.
4. Çoğul göstericiler: Bunlar, "bunlar" veya "bunlar" gibi birden fazla nesneyi veya varlığı belirtmek için kullanılır. Göstericilerin formları ve kullanımları. Örneğin bazı dillerde yakın ve uzak işaret zamirleri için ayrı kelimeler olabileceği gibi her iki bağlamda da kullanılabilen tek bir kelime olabilir.