Kimyada Amforikliği Anlamak: Kendi Kendine Düzenlenmenin ve Üst Düzey Yapıların Anahtarı

Amforiklik, kimyada bir molekülün dimerler, oligomerler veya fibriller gibi daha yüksek dereceli yapılar halinde kendi kendine birleşme veya kendi kendine bir araya gelme yeteneğini tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Bu özellik genellikle hidrofobik (su itici) bir çekirdeğe ve hidrofilik (suyu seven) yüzey gruplarına sahip olan ve bitişik moleküller arasında hidrojen bağlarının oluşumunu kolaylaştırabilen moleküllerde gözlenir.

"Amforiklik" terimi kimyager Jean tarafından ortaya atılmıştır. -Luc Breddam, 1980'lerde belirli moleküllerin, özellikle de alternatif çift bağlar içerenlerin ("amforik" yapılar olarak adlandırılanlar) benzersiz kendi kendine birleşme özelliklerini tanımlamak için. Bu moleküller, bozulmaya karşı dayanıklı, stabil, üç boyutlu yapılar oluşturabilir ve protein katlanması ve membran oluşumu gibi çeşitli biyolojik süreçlerde önemli oldukları bulunmuştur.

Amforiklik genellikle aromatik veya heterosiklik içeren moleküllerde gözlenir. molekül için hidrofobik bir çekirdek sağlarken aynı zamanda bitişik moleküllerle hidrojen bağlarının oluşmasına da izin veren halkalar. Amforikliği etkileyebilecek diğer faktörler arasında yüklü veya polar fonksiyonel grupların varlığı, molekülün boyutu ve şekli ve sterik engellerin veya konformasyonel kısıtlamaların varlığı yer alır.

Genel olarak, amforiklik kimyada kendi kendine toplanmayı etkileyebilecek önemli bir özelliktir Moleküllerin daha yüksek dereceli yapılara dönüştürülmesi ve ilaç keşfi, malzeme bilimi ve biyoteknoloji gibi çeşitli alanlarda potansiyel uygulamaları vardır.