Novatianizm'i Anlamak: Hıristiyanlığın Saflık ve Merhamet Sapkınlığı

Novatianizm, 3. yüzyılda ortaya çıkan ve kurucusu Romalı bir rahip olan Novatian'ın adını taşıyan bir Hıristiyan sapkınlığıydı. Yalnızca irtidat etmeden önce vaftiz edilenlerin yeniden vaftiz edilip Kilise'ye dönebileceğini öğretiyordu. Bu görüş, daha önce dinden dönenlerin vaftiz edilmesine izin veren Kilise'nin yaygın uygulamasıyla çelişiyordu.
Novatianizm, 4. yüzyılın başlarında, özellikle İtalya ve Kuzey Afrika'da önemli bir taraftar kazandı. Ancak, sonunda 340 yılındaki Roma Konsili'nde ve 353 yılındaki Arles Konsili'nde Katolik Kilisesi tarafından sapkınlık olarak kınandı. Konsil, zulüm sırasında ölenlerin, bu zulümler sırasında ölenlerin yeniden vaftiz edilebileceğini ilan etti. irtidat etmeden önce vaftiz edilmişlerdi.
Novatianizmin öğretileri, İncil'in katı bir yorumuna ve Kilise'nin mutlak saflığına olan inanca dayanıyordu. Novatian ve takipçileri, Kilise'nin yalnızca inançlarını hiçbir zaman inkar etmeyenleri kabul etmesi gerektiğine ve zulüm sırasında günah işleyenlerin gerçekten pişmanlık duymadıklarına inanıyorlardı. Ayrıca Kilise'ye dönmenin bir yolu olarak "tövbe" fikrini de reddettiler ve bunun yerine Kilise kurallarına sıkı sıkıya bağlı kalma konusunda ısrar ettiler. Novatianizm'in sapkınlığı önemliydi çünkü saflık arzusu ile ihtiyaç arasındaki gerilimi vurguluyordu. Kilisede merhamet için. Novatianizm hakkındaki tartışma, kefaretin öneminin ve Kilise'nin günahları bağışlamadaki rolünün daha fazla vurgulanmasına yol açtı ve Katolik Kilisesi'nde Kefaret kutsallığının gelişmesine katkıda bulundu.