การทำความเข้าใจความศักดิ์สิทธิ์: คำจำกัดความ ตัวอย่าง และความหมายแฝง

Sanctimoniousness เป็นคำนามที่หมายถึงคุณภาพของการเป็นคนชอบธรรมหรือเสแสร้งมากเกินไป มักใช้เพื่ออธิบายถึงบุคคลที่เสแสร้งว่ามีคุณธรรมหรือมีคุณธรรมมากกว่าที่เป็นจริง และผู้ที่ตัดสินผู้อื่นอย่างรุนแรงต่อข้อบกพร่องที่ตนรับรู้ในขณะที่มองข้ามข้อบกพร่องของตนเอง คำว่า "ศักดิ์สิทธิ์" มาจากคำภาษาละติน "sanctus" ความหมาย "ศักดิ์สิทธิ์" และคำต่อท้าย "-ious" บ่งบอกถึงคุณภาพหรือสถานะ มีการใช้ครั้งแรกในภาษาอังกฤษในศตวรรษที่ 17 เพื่ออธิบายถึงบุคคลที่เคร่งศาสนามากเกินไปหรือคิดว่าตนเองชอบธรรมเกินไป เมื่อเวลาผ่านไป คำนี้มีความหมายเชิงลบมากขึ้น โดยบอกเป็นนัยว่าบุคคลนั้นไม่เพียงแต่เป็นคนเคร่งศาสนาเท่านั้น แต่ยังเป็นคนหน้าซื่อใจคดหรือเสแสร้งด้วย ต่อไปนี้คือตัวอย่างบางส่วนของวิธีการใช้ความศักดิ์สิทธิ์ในบริบทที่แตกต่างกัน:
"เธอมักจะประพฤติตนเป็นคนบริสุทธิ์ เช่น เธอเหนือกว่าใครๆ"
"เขามีความศักดิ์สิทธิ์ต่อความเชื่อทางการเมืองของเขา แต่เขาไม่เคยทำอะไรเลยจริงๆ เพื่อช่วยเรื่องนี้"
"ฉันทนไม่ได้กับทัศนคติที่บริสุทธิ์ของเธอต่อผู้คนที่ไม่มีมุมมองทางศาสนาเช่นเดียวกับเธอ"
ในแต่ละตัวอย่างเหล่านี้ คำว่า "มีศีลธรรม" ใช้เพื่ออธิบายบุคคลที่ถูกมองว่าคิดว่าตัวเองชอบธรรมหรือหน้าซื่อใจคดมากเกินไป คำนี้มีความหมายเชิงลบ โดยบอกว่าบุคคลนั้นไม่เพียงแต่เป็นคนเคร่งศาสนาเท่านั้น แต่ยังเป็นคนชอบตัดสินและเสแสร้งด้วย