ขบวนการศิลปะปฏิวัติของลัทธิดาดานิยม
Dadaism เป็นขบวนการทางศิลปะที่เกิดขึ้นหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งเป็นปฏิกิริยาต่อต้านรูปแบบศิลปะและวัฒนธรรมแบบดั้งเดิมที่พังทลายลงจากสงคราม การเคลื่อนไหวนี้โดดเด่นด้วยการปฏิเสธคุณค่าทางสุนทรีย์และวัฒนธรรมที่เป็นที่ยอมรับ และการโอบรับความวุ่นวาย ความไม่เป็นระเบียบ และไร้สาระ คำว่า "ดาดา" ได้รับการประกาศเกียรติคุณโดยศิลปินชาวเยอรมัน ฮูโก บอลล์ ในปี พ.ศ. 2459 ระหว่างการแสดงคาบาเร่ต์ในเมืองซูริก ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ บอลได้รับแรงบันดาลใจจากความไร้สาระของสงครามและความต้องการงานศิลปะรูปแบบใหม่ที่สามารถสะท้อนถึงความสับสนวุ่นวายและความสับสนแห่งยุคสมัย เขาเลือกชื่อ "ดาดา" เพราะเป็นคำไร้สาระที่ฟังดูเหมือนเสียงเด็กสั่น และดูเหมือนว่าจะจับจิตวิญญาณของการปฏิเสธรูปแบบศิลปะและวัฒนธรรมแบบดั้งเดิมของขบวนการนี้ ศิลปินของดาดาอิสต์ปฏิเสธแนวคิดเรื่องความงามตามวัตถุประสงค์ และกลับโอบรับเรื่องวุ่นวายและไร้สาระแทน พวกเขาใช้วัสดุและเทคนิคแหวกแนว เช่น ภาพต่อกัน การประกอบ และการค้นพบวัตถุ เพื่อสร้างผลงานที่มักจะเร้าใจและท้าทาย พวกเขายังรวมองค์ประกอบของศิลปะการแสดง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และการเคลื่อนไหวทางการเมืองไว้ในงานของพวกเขา
ศิลปิน Dadaist ที่มีชื่อเสียงบางคน ได้แก่ Marcel Duchamp, Man Ray, Hannah Höch และ Francis Picabia ผลงานของพวกเขา เช่น "Fountain" ของ Duchamp (โถปัสสาวะที่มีลายเซ็น "R. Mutt") และ "Cut Outs" ของ Höch (ชุดภาพต่อกันที่รวมภาพจากการโฆษณาและวัฒนธรรมสมัยนิยม) ในปัจจุบันถือเป็นผลงานที่สำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดชิ้นหนึ่ง ผลงานของศตวรรษที่ 20 ลัทธิดาดามีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อการพัฒนาศิลปะสมัยใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านสถิตยศาสตร์ การแสดงออกเชิงนามธรรม และศิลปะป๊อป นอกจากนี้ยังปูทางไปสู่การเคลื่อนไหวแนวหน้าในยุคต่อมา เช่น ศิลปะเชิงแนวคิด ความเรียบง่าย และลัทธิหลังสมัยใหม่
ฉันชอบวิดีโอนี้
ฉันไม่ชอบวิดีโอนี้
รายงานข้อผิดพลาดของเนื้อหา
share
