ต้นฉบับคืออะไร?
Textualism เป็นวิธีการตีความตามกฎหมายที่เน้นความหมายตามตัวอักษรของคำในกฎหมาย โดยไม่คำนึงถึงเจตนาของผู้บัญญัติกฎหมายหรือผลที่ตามมาของการตีความโดยเฉพาะ วิธีการตีความนี้เน้นไปที่คำที่เป็นลายลักษณ์อักษรและให้น้ำหนักเพียงเล็กน้อยกับปัจจัยภายนอก เช่น ประวัติศาสตร์ทางกฎหมายหรือการพิจารณานโยบาย นักต้นฉบับให้เหตุผลว่าความหมายของกฎเกณฑ์สามารถแยกแยะได้จากตัวคำนั้นเอง โดยไม่ต้องอ้างอิงถึงแหล่งข้อมูลภายนอกหรือเครื่องมือตีความ พวกเขาเชื่อว่าควรใช้กฎหมายตามที่เขียนไว้ และผู้พิพากษาไม่ควรกำหนดความคิดเห็นหรือนโยบายของตนเองเกี่ยวกับกฎหมาย แต่ควรใช้กฎหมายตามที่เขียนไว้ โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา ลัทธิต้นฉบับมีความเกี่ยวข้องกับนักวิชาการกฎหมายและผู้พิพากษาสายอนุรักษ์นิยม ซึ่งโต้แย้งว่ากฎหมายให้บทบาทที่จำกัดและคาดเดาได้มากขึ้นสำหรับผู้พิพากษาในการตีความกฎเกณฑ์ ในทางกลับกัน ผู้วิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับข้อความนิยมโต้แย้งว่าสิ่งนี้สามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไร้สาระและบ่อนทำลายจุดประสงค์ของกฎหมายได้ ตัวอย่างบางส่วนของข้อความนิยมได้แก่:
1 คำตัดสินของศาลฎีกาใน United States v. Lopez (1995) ซึ่งถือว่าพระราชบัญญัติเขตโรงเรียนปลอดปืนขัดต่อรัฐธรรมนูญ เนื่องจากเกินอำนาจของรัฐสภาภายใต้มาตราการค้า ศาลตีความกฎหมายตามภาษาที่แท้จริง โดยไม่พิจารณาถึงนัยเชิงนโยบายที่กว้างขึ้นของกฎหมาย
2 คำตัดสินของศาลฎีกาใน District of Columbia v. Heller (2008) ซึ่งถือว่าการแก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่สองคุ้มครองสิทธิส่วนบุคคลในการรักษาและพกพาอาวุธ ศาลตีความข้อความของการแก้ไขตามความหมายธรรมดา โดยไม่คำนึงถึงเจตนาของผู้วางกรอบหรือผลที่ตามมาของการตีความที่แตกต่างกัน 3 คำตัดสินของศาลฎีกาใน National Federation of Independent Business v. Sebelius (2012) ซึ่งถือว่าข้อกำหนดของพระราชบัญญัติการดูแลราคาไม่แพงที่นายจ้างบางรายจัดให้มีประกันสุขภาพแก่ลูกจ้างของตนนั้น เกินอำนาจของสภาคองเกรสภายใต้มาตราการค้า ศาลตีความกฎหมายตามภาษาที่แท้จริง โดยไม่พิจารณาถึงนัยเชิงนโยบายที่กว้างขึ้นของกฎหมาย
4 คำตัดสินของศาลฎีกาใน Gundy v. United States (2019) ซึ่งถือว่าการยื่นขอย้อนหลังของพระราชบัญญัติการลงทะเบียนและการแจ้งเตือนผู้กระทำความผิดทางเพศกับผู้กระทำความผิดทางเพศบางรายนั้นขัดต่อรัฐธรรมนูญ ศาลตีความกฎเกณฑ์ตามความหมายธรรมดา โดยไม่คำนึงถึงเจตนาของสภาคองเกรสหรือผลที่ตามมาของการตีความที่แตกต่างกัน โดยสรุป ลัทธิข้อความเป็นวิธีการตีความตามกฎหมายที่เน้นความหมายตามตัวอักษรของคำในกฎหมาย โดยไม่คำนึงถึง เจตนาของผู้บัญญัติกฎหมายหรือผลที่ตามมาของการตีความโดยเฉพาะ มีความเกี่ยวข้องกับนักวิชาการกฎหมายและผู้พิพากษาสายอนุรักษ์นิยม ซึ่งโต้แย้งว่าบทบาทนี้มีบทบาทที่จำกัดและสามารถคาดเดาได้สำหรับผู้พิพากษาในการตีความกฎเกณฑ์ อย่างไรก็ตาม ผู้วิพากษ์วิจารณ์ข้อความนิยมโต้แย้งว่าสิ่งนี้สามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไร้สาระและบ่อนทำลายวัตถุประสงค์ของกฎหมายได้
ฉันชอบวิดีโอนี้
ฉันไม่ชอบวิดีโอนี้
รายงานข้อผิดพลาดของเนื้อหา
share
