ทำความเข้าใจเกี่ยวกับเครื่องวัดปริมาตร: ประเภทและวัตถุประสงค์
เครื่องวัดปริมาณรังสีเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการวัดการสัมผัสของบุคคลหรือวัตถุต่อรังสีไอออไนซ์ โดยทั่วไปจะสวมไว้บนร่างกาย เช่น บนตราหรือปลอกคอ และวัดปริมาณรังสีที่ผู้สวมใส่ได้รับสัมผัสในช่วงเวลาหนึ่ง เครื่องวัดปริมาณรังสีมักใช้ในอุตสาหกรรมที่คนงานสัมผัสกับรังสี เช่น โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ สถานพยาบาล และห้องปฏิบัติการวิจัย นอกจากนี้ยังสามารถใช้ในสถานการณ์ฉุกเฉิน เช่น หลังอุบัติเหตุทางนิวเคลียร์ เพื่อกำหนดระดับการสัมผัสรังสีต่อบุคคล
เครื่องวัดปริมาตรมีอยู่หลายประเภท รวมถึง:
1 ป้ายฟิล์ม: เป็นเครื่องวัดปริมาณรังสีประเภทที่พบบ่อยที่สุดและประกอบด้วยแผ่นฟิล์มเล็กๆ ที่ติดอยู่บนตัวเครื่อง ฟิล์มสัมผัสกับรังสีและปริมาณรังสีจะวัดจากปริมาณแสงที่บันทึกไว้บนฟิล์ม
2 เครื่องวัดปริมาตรแสงแบบเทอร์โมลูมิเนสเซนต์ (TLD): ใช้วัสดุพิเศษที่ปล่อยแสงเมื่อได้รับความร้อน ปริมาณของแสงที่ปล่อยออกมาจะเป็นสัดส่วนกับปริมาณรังสีที่แสงนั้นได้รับ
3 เครื่องวัดปริมาณแสงที่กระตุ้นด้วยแสง (OSL): ใช้วัสดุพิเศษที่จะปล่อยแสงเมื่อสัมผัสกับแสง ปริมาณของแสงที่ปล่อยออกมาจะเป็นสัดส่วนกับปริมาณรังสีที่แสงนั้นได้รับมา
4 เครื่องวัดปริมาตรส่วนบุคคลแบบอิเล็กทรอนิกส์ (EPD): อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็กที่สวมใส่บนร่างกายและวัดปริมาณรังสีแบบเรียลไทม์ ซอฟต์แวร์การวัดปริมาณรังสี: เครื่องวัดปริมาตรประเภทนี้ใช้อัลกอริธึมคอมพิวเตอร์ในการคำนวณปริมาณรังสีตามการอ่านค่าจากเซ็นเซอร์ต่างๆ เช่น เครื่องนับไกเกอร์หรือเครื่องตรวจจับความร้อนเรืองแสง วัตถุประสงค์หลักของเครื่องวัดปริมาตรคือเพื่อให้การวัดที่แม่นยำของการได้รับรังสีของแต่ละบุคคล หรือวัตถุซึ่งสามารถใช้เพื่อประเมินความเสี่ยงของผลกระทบต่อสุขภาพและเพื่อให้มั่นใจว่าสอดคล้องกับกฎระเบียบด้านความปลอดภัย
ฉันชอบวิดีโอนี้
ฉันไม่ชอบวิดีโอนี้
รายงานข้อผิดพลาดของเนื้อหา
share
