ทำความเข้าใจเรื่องการตรึงในภาษา

การติดเป็นกระบวนการทางภาษาโดยการเพิ่มหน่วยคำที่ถูกผูกไว้ เช่น คำนำหน้าหรือคำต่อท้าย เข้ากับคำรากเพื่อสร้างคำใหม่ หน่วยคำที่ผูกไว้อาจเป็นเครื่องหมายการผัน เช่น คำต่อท้ายพหูพจน์ หรือหน่วยคำที่มาจากรากศัพท์ เช่น ส่วนต่อท้ายคำกริยาที่บ่งบอกถึงกาลหรือลักษณะการผันคำนามสามารถทำหน้าที่ต่างๆ ในภาษา เช่น:

1 การผันคำ: การระบุข้อมูลทางไวยากรณ์ เช่น กาล ตัวเลข หรือเพศ
2 ที่มา: การเปลี่ยนความหมายหรือหน้าที่ของคำ เช่น การแปลงคำนามเป็นคำกริยา
3 การจัดองค์ประกอบ: การอนุญาตให้รวมคำต่างๆ เข้าด้วยกันเพื่อสร้างสำนวนที่ซับซ้อนมากขึ้น

ตัวอย่างของคำลงท้ายได้แก่:

1 คำนำหน้า: un- (เช่น unkind), non- (เช่น ไม่สูบบุหรี่), anti- (เช่น anti-war)
2 คำต่อท้าย: -ness (เช่น ความเมตตา) -hood (เช่น วัยเด็ก) -ly (เช่น รวดเร็ว)
3. คำลงท้ายแบบผันคำ: -s (เช่น cat, cat), -ed (เช่น เดิน, เดิน), -ing (เช่น run, running)
4. คำต่อท้ายที่มาจากอนุพันธ์: -izer (เช่น นักกิจกรรม ผู้จัดงาน), -ify (เช่น การค้าขาย การแสดงละคร)

การลงท้ายเป็นกระบวนการที่มีประสิทธิผลในหลายภาษา และมีบทบาทสำคัญในการสร้างคำศัพท์ใหม่และแสดงความสัมพันธ์ทางไวยากรณ์