ประวัติความเป็นมาของโอรีโอดอนไทน์: วัสดุบูรณะฟันแห่งอดีต
โอรีโอดอนไทน์เป็นวัสดุบูรณะฟันชนิดหนึ่งที่เคยใช้ในอดีตเพื่ออุดฟันผุและซ่อมแซมฟันที่เสียหาย ได้รับการพัฒนาในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และมีการใช้กันอย่างแพร่หลายจนถึงกลางศตวรรษที่ 20 เมื่อส่วนใหญ่ถูกแทนที่ด้วยวัสดุที่ทันสมัยกว่า เช่น อะมัลกัมและเรซินคอมโพสิต
Oreodontine ทำจากส่วนผสมของซิงค์ออกไซด์และบิสมัทออกไซด์ซึ่ง บดเป็นผงละเอียดแล้วผสมกับตัวกลางที่เป็นของเหลวเพื่อสร้างเนื้อครีม วางลงบนฟันและจัดรูปทรงให้เข้ากับรูปทรงของผิวฟัน จากนั้นนำไปชุบแข็งด้วยแสงพิเศษหรือโดยใช้ตัวเร่งปฏิกิริยา และสามารถขัดให้เรียบได้ ข้อดีหลักประการหนึ่งของโอรีโอดอนไทน์คือมีราคาไม่แพงนักเมื่อเทียบกับวัสดุบูรณะฟันอื่นๆ ที่มีจำหน่ายในขณะนั้น อย่างไรก็ตาม มันมีข้อจำกัดบางประการ เช่น มีความทนทานน้อยกว่าวัสดุอื่นๆ และมีแนวโน้มที่จะสึกหรอเมื่อเวลาผ่านไป นอกจากนี้ มันไม่ได้มีประสิทธิภาพในการปิดผนึกแบคทีเรียและความชื้นเหมือนกับวัสดุสมัยใหม่ ซึ่งทำให้อ่อนแอต่อการสลายตัวและภาวะแทรกซ้อนอื่นๆ ได้มากขึ้น ในปัจจุบันนี้ โอรีโอดอนตินไม่ได้ใช้กันอย่างแพร่หลายในทางทันตกรรมอีกต่อไป และส่วนใหญ่ถูกแทนที่ด้วยขั้นสูงและมีประสิทธิภาพมากขึ้น วัสดุ. อย่างไรก็ตาม เอกสารนี้ยังคงเป็นเชิงอรรถที่น่าสนใจในประวัติศาสตร์ของวัสดุบูรณะฟัน และให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับวิวัฒนาการของเทคโนโลยีทันตกรรมเมื่อเวลาผ่านไป
ฉันชอบวิดีโอนี้
ฉันไม่ชอบวิดีโอนี้
รายงานข้อผิดพลาดของเนื้อหา
share
